รีวิว Phases of the Moon ในแง่องค์ประกอบงานสร้างนั้น Phases of the Moon ทำออกมาได้ค่อนข้างน่าพอใจ แม้ว่าบรรยากาศโดยรวม ๆ แล้วนั้นจะค่อนข้างเป็นสูตรสำเร็จในหลายจุดก็ตาม อีกทั้งยังแอบรู้สึกเสียดายกับการลงรายละเอียดเกี่ยวกับยุคสมัยที่เป็นฉากหลังของหนังได้ยังไม่คมคายสักเท่าไหร่นัก ยังไม่ค่อยมีเสน่ห์ความเก่าของยุค 80s หรือ 90s ที่เป็นเส้นเรื่องเด่นของหนังมากนัก ซึ่งจุดนี้เองก็พลอยทำให้ผู้ชมอาจจะรู้สึกสับสนระหว่างการร้อยเรียงเรื่องได้

ขณะที่ในส่วนบทหนังนั้น ถือว่าเป็นงานที่ค่อนข้างท้าทายอยู่ไม่น้อย กับการต้องสังเขปเรื่องนี้ที่น่าเหลือเชื่อและเล่นกับความเชื่อส่วนบุคคลของผู้ชม ในเวลาอันมีจำกัดแค่ 2 ชั่วโมงของหนัง แต่กระนั้นถือว่าบทหนังค่อนข้างช่วยพยุงตัวเรื่องเอาไว้ได้ดี ในด้านของการเก็บรายละเอียดรายทางในจุดต่าง ๆ ของเรื่องเอาไว้ได้ให้ ถึงในส่วนของงานสร้างจะทำออกมาไม่คมมากนัก แต่บทก็ยื่นมือเข้ามาประคองไว้ อาจจะยังไม่ใช่บทหนังที่สมบูรณ์อะไร เพราะยังเต็มไปด้วยจุดโหว่ รสชาติฝาด ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยังพอช่วยให้เส้นเรื่องของหนังเดินไปได้

อาจจะต้องบอกว่า Phases of the Moon มีโจทย์ใหญ่ที่ค่อนข้างท้าทายมาก และในท้ายที่สุดแล้ว หนังที่พยายามทำอย่างเต็มที่ เพื่ออธิบายและถ่ายทอดข้อความที่แสนจะตะขิดตะข่วงในแนวคิดของผู้ชม ผลลัพธ์ออกมายังรู้สึกเพลย์เซฟไปสักหน่อย กลายเป็นความท้าทายที่ยังอยู่ในท่วงท่าที่ก่ำกึ่ง จะไปทางนั้นก็ยังไม่สุด จะไปทางนี้ก็ยังไม่ถึง ก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าโจทย์ค่อนข้างยาก โดยเฉพาะช่วงท้ายของเรื่องนี้ ที่สัมผัสได้ถึงความพยายามอย่างยิ่งที่จะหาจุดลงจอดให้กับหนังเช่นไร…ให้สวยงามที่สุดเท่าที่จะทำได้

ระหว่างที่ดู Phases of the Moon อาจจะมีบางมุมทำให้นึกถึงสไตล์หนังแบบหนังเรื่องสุดคลาสสิก “Bungee Jumping of Their Own” (หรือ ดิว ไปด้วยกันนะ ในเวอร์ชั่นหนังไทย) ด้วยประเด็นที่คล้าย ๆ กัน หรือในคำเฉพาะจะบัญญัติว่าเป็นประเภท Twin Flame อะไรทำนองนั้น แม้ว่าจะไม่ได้เป็นอะไรที่แปลกใหม่นัก เพราะผู้ชมน่าจะเคยดูเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเช่นกัน แต่ในหนังญี่ปุ่นเรื่องนี้ค่อนข้างลงลึกในรายละเอียดและอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองมากเป็นพิเศษ เป็นแฟนตาซีที่อยู่บนพื้นฐานของความดราม่า